Ignacy Kozielewski (ur. 15 stycznia 1882 w Starzenicach, zm. 1 lipca 1964) – współtwórca harcerstwa polskiego, pedagog, autor prac popularnonaukowych.

W 1902 r. ukończył gimnazjum rządowe w Piotrkowie Trybunalskim, późniejsze I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego. W 1903 roku zaczął studiować prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Został jednocześnie aktywnym działaczem Związku Młodzieży Polskiej "Zet". Organizował strajki szkolne w 1905 roku, publikował antycarskie artykuły w czasopismach Znicz (1906) i Baczność (1907).

W związku z tym miał być wcielony do wojska i wysłany do Azji Środkowej. Udało mu się jednak przedostać do Krakowa, gdzie na Uniwersytecie Jagiellońskim rozpoczął studia polonistyczne i historyczne. Poważna choroba płuc zmusiła go do przerwania nauki. Po okresie rekonwalescencji w Zakopanem przebywał we Lwowie, gdzie studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego.

Tu, związany z organizacjami Sokół-Macierz, Koło Braterskie Zetu, Eleusis zaprzyjaźnił się z Tadeuszem Strumiłłą, Andrzejem Małkowskim, Stanisławem Pigoniem, Olgą Drahonowską. Pisywał wiersze do prasy lwowskiej, m.in. do "Skauta".

Kiedy we Lwowie zaczął powstawać ruch skautowy, w 1911 roku razem z Andrzejem Małkowskim został redaktorem pisma Skaut, które potem samodzielnie prowadził od 1912 roku. w latach 1911-1914 prowadził kursy instruktorskie organizowane przez Naczelną Komendę w Skolem.

Po zawieszeniu pisma przez władze austriackie kontynuował pracę redakcyjną w czasopismach harcerskich Życie Nowe (1915) i Orka (1916).

W 1918 roku Kozielewski znów został instruktorem kursów harcerskich. Jednocześnie wydał dwie publikacje historyczne (Zawisza Czarny z Garbowa i Pierwsza Szkoła Wojskowa w Polsce). Od 1919 poświęcił się pracy naukowej, aby w 1923 uzyskać tytuł doktora nauk humanistycznych.

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku, w wolnych chwilach pisząc wiersze o pięknie przyrody.

W dwudziestoleciu międzywojennym był redaktorem Harcerza, w 1925 opublikował powieść Harcerskie troski oraz rozpoczął ożywioną działalność pedagogiczną. Z Tadeuszem Strumiłłą w 1926 roku w Wieleniu nad Notecią założył ośmioklasowe gimnazjum połączone z nauką zawodu: stolarstwa, szewstwa, ślusarstwa i ogrodnictwa, które było eksperymentem pedagogicznym.

W 1934 znów poświęcił się pracy dziennikarskiej, współpracując z dziennikami Rzeczpospolita, ABC i Wieczór Warszawski. W latach 1934-1939 redagował Strażnicę Harcerską, opozycyjną wobec oficjalnego harcerstwa. Był związany z kręgiem harcerskim św. Jerzego, o nachyleniu chrześcijańsko-narodowym. Wydawał przez jakiś czas Przewodnik Gimnastyczny Sokół. Aktywnie działał w Akcji Katolickiej (zobacz też: Akcja Katolicka w II Rzeczypospolitej), za działalność w której otrzymał w 1938 krzyż papieski pro Ecclesia et Pontiffice (1938).

W czasie okupacji, z racji na wieku nie mogąc walczyć, prowadził tajne nauczanie, kolportował podziemną prasę. W 1945 roku przesłuchiwany za głoszenie antybolszewickich haseł został zobowiązany do opuszczenia Warszawy. Powrócił w rodzinne strony, do Mstowa, a później do Krzepic, gdzie w miejscowym gimnazjum uczył języka polskiego i rosyjskiego.

U schyłku życia powrócił do pisania. W 1959 opublikował Słowniczek wyrazów o podobnym brzmieniu, a odmiennym znaczeniu w języku rosyjskim i polskim oraz monografię Sześć wieków Krzepic.

Jego dziewięciozwrotkowy wiersz Wszystko co nasze, opublikowany w 1911 w numerze Skauta, do którego refren dopisała później Olga Drahonowska-Małkowska jest oficjalnym hymnem ZHP od 1918 roku. Ponownie od 1956 roku na Zjeździe Związku Harcerstwa Polskiego w Łodzi został przyjęty jako hymn ZHP. Pieśń ta jest również hymnem Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej i Stowarzyszenia Harcerskiego.